Só construíndo a mirada habitaremos a paisaxe

Só construíndo a mirada habitaremos a paisaxe

Cando o home chegou, a natureza xa estaba alí. Entre o mato e a vexetación decidíu pórse a andar por lugares estreitos de paso de animais cara ao pico do monte máis alto. Ao chegar, virou arredor de si contemplando todo o que a súa vista e as condicións de luz permitían. Sentou e, chegada a noite, deitouno o sono. Así foi a súa vida durante varios días. Ás veces, para entreter o tempo, collía do chan una pequeña pedra con forma puntiaguda e achegábaa tanto aos seus ollos, para modificar a escala, que mesmo parecía engadir un monte novo entre os que xa había. Co frío baixou e, cunhas pólas que arrincou das árbores e algúns ramallos, construíu una casa sinxela. Pasado un tempo viñeron outros homes aos que lles pareceu que o comportamento deste primeiro individuo era axeitado e razoable. Domesticaron os animais e plantaron sementes. Fixeron o mesmo ca el. Foi entón cando sentiron a necesidade de dispor do seu tempo en común e rozaron un espazo intermedio e equidistante entre as súas vivendas ao que deron en chamar “o lugar”… Ordenaron as plantas á beira dos camiños e cambiaron de sitio algunas árbores para ter sombra cando ían xuntarse no verán. Decidiron restrinxir o acceso ao interior da vivenda. Estableceuse una diferenza entre a paisaxe exterior e a paisaxe cotiá, íntima, aquela á que so se accede mediante convite. Máis adiante chegou a posibilidade de ver no adentro das cousas, incluso no interior dun gran de área. Porque a paisaxe, que sempre é una invención cultural do ser humano, una creación social, é tamén o mapa que deixa da súa forma de ser. Sérvenos, polo tanto, de índice do tema que acontece. Senón, pensemos na pegada da bota de Neil Armstrong, din que no chan da lúa.

Xabier Fernández